Kleine buurman en de klemmende deur

Met vriendin Rita ging ik naar het strand van Ipanema in de hoop dat het kleine blauwe stukje lucht dat we zagen, zich zou uitbreiden. Maar de golven waren enorm, het strand was rustig, en nadat we vijf minuten in het zand hadden gezeten, begon het te regenen. Daarom gingen we maar een sapje drinken in de winkelstraat vlakbij. Even later was het weer droog en ik besloot richting huis, of eigenlijk natuurlijk logeerplek, te lopen.

Onderweg vroeg ik de prijs van een plek in een slaapzaal van een hostel, want ik wil niet steeds van ‘huisbaas’ Edilson afhankelijk zijn om naar binnen te kunnen. Een slaapplek kost 40 real (€ 16) per nacht, maar was nu, zo tussen kerst en oudjaar, niet beschikbaar.

Verder omhoog op de heuvel van Santa Teresa kwam ik een internetcafé tegen. Ik schreef een ‘rondstuurmail’; een mail die ik aan een aantal vrienden stuur, zodat ik niet iedereen apart hoef te vertellen hoe het met me gaat. Toen ik een flink stuk had geschreven, liep de computer vast. Ik riep de internetcafédame erbij, en die constateerde dat de computer ‘bevroren’ was. Ja, zo kun je het ook noemen, maar wat ging ze eraan doen? Niets, maar ik moest wel betalen. Ik had immers gebruik gemaakt van de computer.

Door naar huis dan maar. Gelukkig was Edilson thuis, en kon ik naar binnen. Nog vóór ik gedag kon zeggen, vertelde hij opgetogen dat het deurprobleem opgelost gaat worden. Buurman Bira was langsgeweest om het probleem te bekijken, en de volgende dag zou hij er iets aan doen.

Gelukkig kwam Bira, een mannetje van nauwelijks anderhalve meter, zijn afspraak na. Hij schaafde flinke repen van de zijkant van de klemmende deur. ‘Wie gebruikt er nou ook een binnendeur als voordeur? Dat hout kan niet tegen regen, dat gaat uitzetten’, mopperde hij. Maar nadat hij de deur had teruggehangen kreeg ik hem moeiteloos op en van slot. Ha, ik was weer onafhankelijk!

Dreigende wolken boven het strand. Eigen foto van Tanja.

 

Een taartje bij Colombo

Het huisje van Edilson is helemaal naar mijn zin. Ik schat dat het 25 m² is, maar alles is er: slaapkamer, huiskamer, keuken, douche en toilet. Enige probleem is de voordeur. Die klemt, waardoor hij alleen met een bepaald handigheidje open te krijgen is. En ik krijg dat handigheidje maar niet in de vingers. Edilson doet het me een paar keer voor: met je ene hand de sleutel draaien, en tegelijk met je andere hand de deur een beetje optillen aan de klink. Ik krijg het niet voor elkaar. Dit moet wel opgelost worden, want anders ben ik afhankelijk van mijn gastheer, en ik heb al gemerkt dat die een ander dagritme heeft dan ik.

Op kerstmis heb ik de hele ochtend gelopen. Ik ben de trappen afgegaan tot aan de weg en ben de hele heuvel van Santa Teresa afgedaald tot aan het (zaken-)centrum van Rio. Leuk om mijn oude wijk, waar ik in 2006 vier maanden woonde, weer te zien. Beneden, op het plein Largo de Carioca, was één kioskje open. Ik kocht er een chip voor mijn telefoon, zodat ik nu makkelijk bereikbaar ben voor Brazilianen. Terug omhoog nam ik de bus, die nu 2,50 real kost (ongeveer één euro) in plaats van 1,90 zoals een paar jaar geleden.

Tweede kerstdag bestaat niet in Brazilië; 26 december is een normale dag. Ik sprak af met Rita, mijn Portugese vriendin die ik hier heb leren kennen toen we allebei vrijwilligerswerk deden in Rio. Het regende, dus er was een beperkte keuze van wat we konden doen. Een beetje winkelen dan maar. We zagen veel witte T-shirts met daarop in zilver de woorden als paz, amor, saude (vrede, liefde, gezondheid). Die zijn voor oudjaarsavond bedoeld, voor de twee miljoen mensen die dan op het strand van Copacabana zijn.

Het ging weer harder regenen, en we ‘vluchtten’ confeitaria Colombo binnen, een sjieke, honderd jaar oude, prachtig ingerichte lunchroom/banketbakker. Wel duur, maar zelfs Edilson, die toch in een favela woont, en geen vast inkomen heeft, zegt: ‘Zo af en toe kun je daar best een kopje koffie drinken’. Dat doen we, met een passievruchttaartje erbij.

Confeitaria Colombo. Foto van Leandro Ciuffo op Flickr.