Met vriendin Rita ging ik naar het strand van Ipanema in de hoop dat het kleine blauwe stukje lucht dat we zagen, zich zou uitbreiden. Maar de golven waren enorm, het strand was rustig, en nadat we vijf minuten in het zand hadden gezeten, begon het te regenen. Daarom gingen we maar een sapje drinken in de winkelstraat vlakbij. Even later was het weer droog en ik besloot richting huis, of eigenlijk natuurlijk logeerplek, te lopen.
Onderweg vroeg ik de prijs van een plek in een slaapzaal van een hostel, want ik wil niet steeds van ‘huisbaas’ Edilson afhankelijk zijn om naar binnen te kunnen. Een slaapplek kost 40 real (€ 16) per nacht, maar was nu, zo tussen kerst en oudjaar, niet beschikbaar.
Verder omhoog op de heuvel van Santa Teresa kwam ik een internetcafé tegen. Ik schreef een ‘rondstuurmail’; een mail die ik aan een aantal vrienden stuur, zodat ik niet iedereen apart hoef te vertellen hoe het met me gaat. Toen ik een flink stuk had geschreven, liep de computer vast. Ik riep de internetcafédame erbij, en die constateerde dat de computer ‘bevroren’ was. Ja, zo kun je het ook noemen, maar wat ging ze eraan doen? Niets, maar ik moest wel betalen. Ik had immers gebruik gemaakt van de computer.
Door naar huis dan maar. Gelukkig was Edilson thuis, en kon ik naar binnen. Nog vóór ik gedag kon zeggen, vertelde hij opgetogen dat het deurprobleem opgelost gaat worden. Buurman Bira was langsgeweest om het probleem te bekijken, en de volgende dag zou hij er iets aan doen.
Gelukkig kwam Bira, een mannetje van nauwelijks anderhalve meter, zijn afspraak na. Hij schaafde flinke repen van de zijkant van de klemmende deur. ‘Wie gebruikt er nou ook een binnendeur als voordeur? Dat hout kan niet tegen regen, dat gaat uitzetten’, mopperde hij. Maar nadat hij de deur had teruggehangen kreeg ik hem moeiteloos op en van slot. Ha, ik was weer onafhankelijk!
Dreigende wolken boven het strand. Eigen foto van Tanja.
risobrasil 