Dag 4, 5 en 6 van sportvasten: geen honger

De eerste drie dagen van het sportvasten kon ik het hongergevoel negeren. Dag vier, vijf en zes héb ik, tot mijn grote verbazing, niet eens honger! Wel heb ik een hoop energie. Ik doe mijn hardlooprondje, ik koop een nieuwe stofzuiger en til die naar huis, stofzuig mijn huis grondig en maak het geschikt voor de eerste Airbnb-gasten, werk aan dit blog, en ga ’s avond op kraamvisite bij mijn één dag oude neefje. Opgewekt en zonder honger.

Dag vijf krijgt mijn hartslagmeter kuren en loop ik mijn hardlooprondje min of meer op de gok. Ik weet wel zeker dat mijn hartslag nu boven de 134 uitkomt, want ik ren gewoon zoals ik dat lekker vind, zonder steeds een stukje te wandelen omdat ik te hard zou gaan. En dan nog loop ik niet écht snel.

Op dag zes, de laatste sapdag, constateert de sportvastencoach aan de hand van de urinetest dat ik de switch van suiker- naar vetverbranding niet heb gemaakt. Maar, zegt ze, dat is geen reden tot paniek. Nee, dat lijkt me ook. Daar is meer voor nodig.

Welkom op de wereld!

Sportvastcoach: suiker is legale cocaine

Vandaag heb ik mijn eerste afspraak met de sportvatencoach, die me gaat begeleiden bij het sportvasten. Ze vindt het goed ik gen alcohol drink en geen vitaminetabletten slik. Maar als ik zeg dat ik veel snoep krijg ik een donderpreek over me heen. Suiker veroudert je lichaam, je krijgt er darmklachten en enge ziektes van, je wordt er dik van (ja, hèhè). Ze noemt suiker zelfs ‘legale cocaine’. Suikerproducenten werken net als voorheen de sigaretfabrikanten: ze maken je verslaafd aan hun product zodat zij er veel aan verdienen.

Dan geeft ze me het doosje met spullen die ik de komende tien dagen nodig heb voor mijn experiment: het sportvasten. Als eerste haalt ze daar urinestrips uit, waarmee je kunt bepalen hoeveel suiker er in je plas zit. Dit wordt wel erg medisch allemaal. Dan komen de andere metallic gekleurde plastic zakjes tevoorschijn. Visolietabletten, calcium/magnesium/zinktabletten, vitaminetabletten. Hè, net zei ze toch dat het goed was dat ik geen vitaminetabletten slik? Ik denk het alleen, maar zeg niets. En dan komt de zak waar het allemaal om draait: 250 gram ‘Metabolic Switch’. Van dit poeder, die de switch van suiker- naar vetverbranding moet stimuleren, moet ik drie keer per dag een halve liter drank fabriceren die ik vervolgens langzaam moet opdrinken. Slim; dan zit je al bijna aan de twee liter water per dag, volgens allerlei gezondheidsnormen de juiste hoeveelheid.

We nemen mijn eetschema voor de komende tien dagen door. De eerste twee dagen nog min of meer normaal; groente, rijst, salade, fruit. Dan vier dagen alleen maar sap. En tenslotte vier dagen langzaam weer wat eten; ongeveer hetzelfde als de eerste twee dagen.

We gaan wegen. Nou ja, zij gaat mij wegen. 71 kilo zegt haar weegschaal, terwijl de mijne vanmorgen 69 aanwees. Maar toen was ik bloot en had ik nog niets gegeten. Nu heb ik een trui aan, en een met regenwater doorweekte spijkerbroek. De coach meet mijn vetpercentage: 31. Ze pakt een schema erbij om aan te tonen wat dat betekent. Volgens het schema mogen vrouwen als ik (ik weet niet wat voor vrouwen dat precies zijn) een vetpercentage van maximaal 34% hebben. ‘Maar dat schema is mild. Ik vind 31 teveel.’ Er volgt nog een betoog dat ik, als ik doorga zoveel suiker te eten, over een paar jaar tien kilo lichter ben. ‘Maar ik ben toch juist hier gekomen om daar iets aan te doen?’ wil ik roepen. Ik voel me een klein kind dat op zijn donder krijgt. En waarom? Omdat ik van een slechte gewoonte probeer af te komen!

Goed, ik heb de spullen en de info die ik nodig heb om te starten. Let’s go!

Foto van Puuikibeach op Flickr.

Snoepkont gaat sportvasten

Er zitten al een tijdje een paar kilo’s te veel aan me. Eén paar. Er zijn ernstiger problemen in de wereld, ik weet het, maar die kan ik niet in mijn eentje oplossen. Deze misschien wel. In het Parool doet journaliste Roos Schlikker verslag van haar ervaring met sportvasten. Sportvasten houdt in dat je tien dagen elke dag een half uur sport. De eerste twee dagen bouw je je eten af, de volgende vier dagen eet je niet, maar drink je alleen maar vruchtensap, en de laatste drie dagen bouw je het eten weer op.

De grote truc zit hem erin dat na die tien dagen je lichaam vet gaat verbranden in plaats van suiker, waardoor je nog wat afvalt en minder behoefte hebt aan suiker. Dat zou mooi zijn voor een snoepkont als ik. Maar ik word al chagerijnig als ik een paar uur niet heb gegeten; hoe moet dat als ik tien dagen lang niet of niet normaal eet?

Ik google wat en vind een sportvastencoach in mijn stad. Sportvasten is vooral geschikt voor intensieve sporters die nog fitter willen worden, en voor mensen die aan het afvallen zijn maar op een ‘plateau’ zitten, meldt haar site. Ik hoor bij geen van beide categorieën, en mail de coach om advies. Ja hoor, ook voor jou is sportvasten geschikt, zegt ze. Vooral omdat ik nieuwsgierig ben, maak ik een afspraak en betaal ik driehonderd euro. Gelukkig was mijn bonus net binnen.

Foto van Hebe op Flickr.