De eerste drie dagen van het sportvasten kon ik het hongergevoel negeren. Dag vier, vijf en zes héb ik, tot mijn grote verbazing, niet eens honger! Wel heb ik een hoop energie. Ik doe mijn hardlooprondje, ik koop een nieuwe stofzuiger en til die naar huis, stofzuig mijn huis grondig en maak het geschikt voor de eerste Airbnb-gasten, werk aan dit blog, en ga ’s avond op kraamvisite bij mijn één dag oude neefje. Opgewekt en zonder honger.
Dag vijf krijgt mijn hartslagmeter kuren en loop ik mijn hardlooprondje min of meer op de gok. Ik weet wel zeker dat mijn hartslag nu boven de 134 uitkomt, want ik ren gewoon zoals ik dat lekker vind, zonder steeds een stukje te wandelen omdat ik te hard zou gaan. En dan nog loop ik niet écht snel.
Op dag zes, de laatste sapdag, constateert de sportvastencoach aan de hand van de urinetest dat ik de switch van suiker- naar vetverbranding niet heb gemaakt. Maar, zegt ze, dat is geen reden tot paniek. Nee, dat lijkt me ook. Daar is meer voor nodig.
Welkom op de wereld!
risobrasil 