Illegalen moeten volgende week Vluchtkerk Amsterdam uit

Ongeveer honderd uitgeprocedeerde asielzoekers die niet terug kunnen naar hun land, moeten over een week hun tijdelijke onderkomen verlaten. Ze zitten nu nog in de Vluchtkerk in Amsterdam, een koude kille betonnen kerk waarin voorheen een klimmuur gevestigd was. Maar de eigenaar daarvan, die de groep een paar maanden onderdak heeft geboden, wil iets anders met zijn gebouw gaan doen.

Je kunt deze mensen steunen door boodschappen voor ze te doen. Suiker, wegwerpbestek, zwarte thee, houdbare melk, sap, tomatenpuree, bonen en wc-papier zijn hard nodig, net als warme schoenen. Maar geld en menskracht zijn ook altijd welkom. Help deze mensen. Ze hebben ook niet om deze situatie gevraagd.

Foto van Dokters van de Wereld op Flickr. Kijk ook op de site van Dokters van de Wereld.

Maria: Brazilië is een moeder met gespreide armen, dus ik ga terug

(Vervolg van het interview met Maria, die in Amsterdam illegaal werkt als schoonmaakster. Zie 7 maart voor deel 1.)

Wat ik erg fijn vind in Nederland, is dat de mensen waar ik werk gewoon een praatje met me maken en vragen of ik een kopje koffie wil.  In Brazilië kijken ze niet om naar die vrouw die ‘maar’ de schoonmaakster is. En ook met huisdieren gaat Nederlanders veel aardiger om dan Brazilianen.

Mijn oudste zoon is dertig jaar. Hij is getrouwd en woont in Sao Paulo. Vorig jaar heeft hij me opgezocht in Amsterdam. Hij vond het helemaal niks hier. Het was koud, er lag sneeuw, de bomen hadden geen bladeren en hij heeft wekenlang de zon niet gezien. Hij zou twee maanden blijven, maar na een maand ging hij terug. Ik heb gezegd dat hij een keer in de zomer moet komen; dan lijkt Nederland een ander land. Maar hij wil het niet. Gek hè, mijn ene zoon wil niet naar Brazilië, de andere wil niet naar Nederland.

Zelf houd ik erg van reizen. In Brazilië heb ik bijna alle staten bezocht en verder ben ik naar Italië, België, Frankrijk en nog een paar landen geweest. Gewoon, als toerist. Ik ben wel altijd een beetje zenuwachtig als ik over de grens ga; want tja, mijn papieren zijn niet in orde. Maar ik hou zo van reizen dat ik het risico voor lief neem.

Foto van wdroops op Flickr.

Maria: illegaal zijn is alsof je niet bestaat

Elke week praat Riso Brasil met een Braziliaan of iemand die veel met Brazilië te maken heeft. Deze (en volgende) week is Maria aan het woord. Zij werkt illegaal als schoonmaakster in Amsterdam. ‘Maria’ is dan ook niet haar echte naam.

Ik woon nu zes jaar in Nederland. Ik ging weg uit Amapá, in het uiterste noorden van Brazilië, om werk te zoeken zodat ik de studie van mijn oudste zoon kon betalen.Eerst werkte ik een jaar in Suriname. In de hoofdstad Paramaribo kocht ik groente en rijst en die verkocht ik in het binnenland. Daarvoor moest ik met een bootje de rivier op. Het was gevaarlijk werk, want het bootje kon makkelijk omslaan. Dat is ook wel eens gebeurd.

Een man in Suriname, die van dezelfde kerk is als ik, vroeg of ik naar Nederland wilde. Hij kende daar een vrouw die me zou kunnen opvangen. Ik besloot het te doen, want met dat bootje in Suriname kon het wel eens verkeerd aflopen.

Toen ik hier kwam, wist ik niets van Nederland, kon niet eens ‘goedemorgen’ zeggen. Daarom was ik ontzettend blij dat ik bij een Nederlandse vrouw kwam wonen die Portugees sprak en me wegwijs maakte. Ze ging met me langs mensen om te kijken of ik er kon werken. Dat lukte: sindsdien werk ik als schoonmaakster bij mensen thuis. Illegaal, dat wel. In het dagelijkse leven heb ik er niet zoveel last van dat ik illegaal ben. Ik ga naar mijn werk, ik doe boodschappen, ik eet. Maar tegelijk is het net alsof je niet bestaat. Je kunt niets officieel doen. Als de politie me aanhoudt, kan ze me naar Brazilië terugsturen. Dat is niet zo erg; Brazilië is immers mijn land. Waar ik wel echt bang voor ben, is dat ik in de cel kom. Dat lijkt me vreselijk.

Foto van hellojenuine op Flickr.