Voordat ik goed en wel begon met het 10-daagse sportvasten, was ik die twee extra kilo’s waar het allemaal om ging, al kwijt. Gewoon, door niet te snoepen. Verslaafd aan suiker, zoals de sportcoach beweerde, ben ik dus niet, want het kostte me weinig moeite.
Maar wie A zegt moet B zeggen, en bovendien heb ik € 300,- betaald, dus begin ik ben toch maar. Dag 1: ’s morgens eet ik een peer en druiven, en drink ik perensap. Ik slik drie pillen (Sportvasten Multi en CalMagZink) en twee visoliecapsules. Ik ben geen ervaren pillenslikker en heb aardig wat water nodig om alles door te slikken. Onderweg naar mijn werk begint mijn buik te borrelen, en ik hoop dat ik de wc haal. Dat lukt op het nippertje. Gedurende de ochtend drink ik een wit poeder, ‘Metabolic Switch’, opgelost in een halve liter water.
Het ritueel met de pilletjes en de poedertjes herhaalt zich deze dag nog twee keer. Zo krijg ik aardig wat water naar binnen! Zou hem daarin de ‘hongerstillende werking’ van het poeder zitten? ’s Middags eet ik salade en daarna pistachenootjes. Ongepeld moesten ze zijn. Ik denk dat dat vooral is omdat je dan een tijdje zoet bent met pellen, en dus niet in één keer een hand nootjes achterover kan slaan. Of ben ik nu te achterdochtig?
Het kost me niet veel moeite de koekjes op het kantoor te laten staan. ‘Niet voor mij’, denk ik. Of: ‘Nu even niet.’ Of eigenlijk kijk ik er gewoon niet naar. ’s Avonds eet ik rijst met gewokte groente. Een flink bord vol. En daarna weer pistachenootjes. Mijn duimnagel heeft nu een rare, slingerende rand door het openen van al die nootjes. Maar verder gaat het goed met me.
Pistachenootjes. Foto van Vincent Noel op Flickr.
risobrasil 